Błogosławiona Bolesława Lament

Bolesława Maria Lament urodziła się 3 VII 1862 r. w Łowiczu i była najstarszą córką Marcina Lamenta i Łucji z domu Cyganowskiej. W dwa tygodnie później została ochrzczona w kościele parafialnym pw. Ducha Świętego. Dzieciństwo Bolesławy upłynęło w głębokiej religijnej atmosferze, lecz nie było wolne od bolesnych przeżyć. Bolesława musiała przeżyć wraz z całą rodziną trzy zgony młodszego rodzeństwa, o czym nigdy nie zapomniała. W roku 1871 Bolesława przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej, a w 1883 r. do bierzmowania. Od dziecka odznaczała się umiłowaniem Boga, darem modlitwy, świadczeniem uczynków miłosiernych. W wieku 14 lat ukończyła trzyklasowe rosyjskie gimnazjum w Łowiczu, zdobywając jednocześnie uprawnienie do nauczania w szkole elementarnej. Jednakże Bolesława wybrała inną drogę, mianowicie mając 18 lat wyjechała do Warszawy i rozpoczęła tam naukę krawiectwa. Po skończeniu nauki zdobyła odpowiednie uprawnienie i w Łowiczu założyła zakład krawiecki. Praca zawodowa Bolesławy łączyła się z jej intensywną pracą wewnętrzną. To też było przyczyną, że opuściła rodzinny Łowicz w roku 1884 i w Warszawie wstąpiła do Zgromadzenia Rodziny Maryi. Wraz z Bolesławą wstąpiła do zgromadzenia jej młodsza siostra Stanisława. Po odbytym nowicjacie, prawdopodobnie w 1886 r. Bolesława Lament złożyła czasowe śluby zakonne i rozpoczęła pracę w jako nauczycielka i wychowawczyni oraz instruktorka krawiectwa w kilku placówkach Zgromadzenia Rodziny Maryi. Mimo intensywnej pracy wewnętrznej Bolesława nie zdecydowała się na złożenie ślubów wieczystych i po kilku latach opuściła Zgromadzenie. W swoich wspomnieniach zapisała, że powodem jej rezygnacji było pragnienie głębszego zjednoczenia z Bogiem.

Po opuszczeniu Zgromadzenia Bolesława powróciła do domu rodzinnego w Łowiczu, jednakże za radą ks. Mścichowskiego po pewnym czasie (1882 r.) udała się do Warszawy, gdzie do 1903 r. zajmowała się pracą charytatywną wśród ubogich i bezdomnych, jednocześnie prowadząc na Pradze dom noclegowy. W Warszawie spotkała się z kapucynem o. Honoratem Koźmińskim i za jego radą wyjechała do Mohylewa, gdzie w roku 1905 założyła Zgromadzenie zakonne Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Celem Zgromadzenia według założycielki jest wspieranie zjednoczenia chrześcijan wschodnich z Kościołem katolickim oraz umacnianie w wierze katolików. W roku 1907 matka Bolesława przeniosła się ze swoją wspólnotą do Petersburga, gdzie prowadziła działalność wychowawczą wśród dzieci i młodzieży. Codzienne życie matki Lament było nacechowane żywą wiarą, głębokim skupieniem, rozmodleniem, kultem Eucharystii i Najświętszego Serca Pana Jezusa. W następstwie rewolucji październikowej zgromadzenie utraciło wszelkie możliwości dalszej swojej działalności na terenie Rosji. Dlatego też siostry wróciły w roku 1921 do Polski i głównie osiadły na jej wschodnich terenach, gdzie było wielu prawosławnych. W 1935 r. matka Lament z powodu podeszłego wieku zrzekła się z funkcji przełożonej generalnej. Zgromadzenie wówczas liczyło 174 siostry, 26 nowicjuszek i 9 postulantek, które pracowały w 22 placówkach w Polsce oraz w Estonii i Rzymie. Decyzją nowej przełożonej matka Bolesława we wrześniu tego roku została przeniesiona do Białegostoku, miała wtedy 73 lata i coraz bardziej podupadała na zdrowiu. W listopadzie 1935 r. stan jej zdrowia był bardzo ciężki, lecz dzięki intensywnemu leczeniu po miesiącu zdrowie poprawiło się. Z inicjatywy matki Bolesławy, jako przełożonej, w Białymstoku powstały dwa przedszkola, szkoła zawodowa i gimnazjum ogólnokształcące, organizowano kursy krawieckie, siostry prowadziły dom noclegowy i stołówkę dla bezrobotnej inteligencji. Siostry podjęły też pracę charytatywną wśród kobiet przebywających w zakładach karnych.

W 1941 r. matka Lament została sparaliżowana, choroba trwała pięć lat. Ten czas starała się wykorzystać na uzupełnienie formacji duchowej sióstr. Przez cały czas choroby modlitwą i swoimi cierpieniami wspierała założone przez siebie Zgromadzenie. Matka Bolesława zmarła w opinii świętości 29 I 1946 r. w Białymstoku w domu zakonnym przy ul. Stołecznej 5. Ciało jej pochowano w krypcie kościoła św. Antoniego w Ratowie.

Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował matkę Bolesławę Marię Lament 5 VI 1991 r. w Białymstoku podczas kolejnej pielgrzymki do Ojczyzny. Liturgiczny obchód ku czci bł. Bolesławy Marii Lament, dziewicy, przypada na dzień 29 stycznia i w Archidiecezji Białostockiej ma charakter wspomnienia obowiązkowego, w innych diecezjach — dowolnego. Relikwie błogosławionej spoczywają w sarkofagu umieszczonym pod ołtarzem w kaplicy sanktuarium jej dedykowanego w Białymstoku przy ul. Stołecznej 5. Arcybiskup Wojciech Ziemba, Metropolita Białostocki, erygował w Białymstoku (29 VI 2001) parafię pod wezwaniem bł. Bolesławy.

W ikonografii przedstawia się błogosławioną w habicie zakonnym, z modlitewnikiem w ręku stojącą, miedzy bazyliką św. Piotra Apostoła w Rzymie oraz świątynią prawosławną.

Niech bł. Bolesława inspiruje nas do modlitwy na rzecz zjednoczenia chrześcijan oraz do działalności charytatywnej.